“I dënuari nuk e di që do të vdesë atë ditë, as familja”: Detaje tronditëse që nuk i keni ditur për të dënuarit me vdekje

Dënimi me vdekje

Dënimi me vdekje është shlyerja e fundit e fajit e një të dënuari në një burg. Ky dënim jepet nga Gjygjëtari dhe konsiston në ekzekutimin e të dënuarit, si formë për të shpaguar krimet që ka bërë. Mënyra e ekzekutimit janë të ndryshme, dhe kanë ndryshuar qysh prej kur ka filluar të praktikohet kjo metodë dënimi, në shek. XVIII p.e.s.,

Dita kur një i burgosur do të ekzekutohet është e veçantë. Fillimisht personi i dënuar nuk është në dijeni për ditën e ekzekutimit dhe informohet vetëm një orë më parë, pastaj i lidhin sytë dhe e çojnë në dhomën e ekzekutimit.

FOTO: Salla e ekzekutimit të Tokyo Detention House.

Dënimi me vdekje është një fenomen që ka ekzistuar që në periudhat e vjetra të sundimeve perandorake, pra disa qindra, mijëra vjecare. Është operuar si një dénim për ata që kryenin krime të rënda në gjakftohtësi.

Dënimi me vdekje ka qenë privilegj edhe për Japonezët. Samurajt, kur dështonin në luftë, vrisnin veten me akuzën se nuk mundën të ishin të zotë të mbronin pronén e tyre. Në sundimet e dikurshme, dënimet kanë qenë vërtet të rënda. Faraonëve Imotep apo Tut’hankamun të Egjiptit vendoseshin dënime të rënda për hajdutët dhe tradhëtarët. Hajdutët dënoheshin me prerje dore dhe tradhëtarët futeshin të fashuar, përsëgjalli, në arkivole me insekte mishngrënëse deri sa të vdisnin dhe më pas bëheshin mumje.

Ndërsa, në Shqipëri dënimi i fundit me vdekje u aplikua në 29 maj të vitit 1992. Varja e dy vëllezërve Josif dhe Dritëbardh Çuko nga fshati Libofshë i Fierit u bë në shesh, pasi u shpallën fajtorë për vrasje të shumëfishtë në atë që u quajt “Masakra e Libofshës”.

Varja u bë me 25 qershor 1992 në mes të qytetit të Fierit dhe trupat u lanë të varur deri mbrëmjen tjetër, për t’u parë nga turma njerëzisht që erdhën dhe nga qytetet e tjera.

Dënimi me vdekje

Dënimi me vdekje është shlyerja e fundit e fajit e një të dënuari në një burg. Ky dënim jepet nga Gjygjëtari dhe konsiston në ekzekutimin e të dënuarit, si formë për të shpaguar krimet që ka bërë. Mënyra e ekzekutimit janë të ndryshme, dhe kanë ndryshuar qysh prej kur ka filluar të praktikohet kjo metodë dënimi, në shek. XVIII p.e.s.,

Dita kur një i burgosur do të ekzekutohet është e veçantë. Fillimisht personi i dënuar nuk është në dijeni për ditën e ekzekutimit dhe informohet vetëm një orë më parë, pastaj i lidhin sytë dhe e çojnë në dhomën e ekzekutimit.

FOTO: Salla e ekzekutimit të Tokyo Detention House.

Dënimi me vdekje është një fenomen që ka ekzistuar që në periudhat e vjetra të sundimeve perandorake, pra disa qindra, mijëra vjecare. Është operuar si një dénim për ata që kryenin krime të rënda në gjakftohtësi.

Dënimi me vdekje ka qenë privilegj edhe për Japonezët. Samurajt, kur dështonin në luftë, vrisnin veten me akuzën se nuk mundën të ishin të zotë të mbronin pronén e tyre. Në sundimet e dikurshme, dënimet kanë qenë vërtet të rënda. Faraonëve Imotep apo Tut’hankamun të Egjiptit vendoseshin dënime të rënda për hajdutët dhe tradhëtarët. Hajdutët dënoheshin me prerje dore dhe tradhëtarët futeshin të fashuar, përsëgjalli, në arkivole me insekte mishngrënëse deri sa të vdisnin dhe më pas bëheshin mumje.

Ndërsa, në Shqipëri dënimi i fundit me vdekje u aplikua në 29 maj të vitit 1992. Varja e dy vëllezërve Josif dhe Dritëbardh Çuko nga fshati Libofshë i Fierit u bë në shesh, pasi u shpallën fajtorë për vrasje të shumëfishtë në atë që u quajt “Masakra e Libofshës”.

Varja u bë me 25 qershor 1992 në mes të qytetit të Fierit dhe trupat u lanë të varur deri mbrëmjen tjetër, për t’u parë nga turma njerëzisht që erdhën dhe nga qytetet e tjera.