“Rusia po vret fëmijët”/ Gruaja e Zelenskyt i drejtohet botës me një letër publike

Olena Zelenska, bashkëshortja e Presidentit të Ukrainës, Volodymyr Zelensky, ka publikuar një letër të hapur në të cilën bën një përshkrim të asaj që ka ndodhur në Ukrainë përgjatë ditëve të fundit që nga fillimi i sulmeve ruse.

Letra e plotë:

Kohët e fundit, një numër dërrmues i mediave nga e gjithë bota më kanë kontaktuar me kërkesa për intervista. Kjo letër shërben si përgjigje për këto kërkesa dhe është dëshmia ime nga Ukraina. Ajo që ndodhi pak më shumë se një javë më parë ishte e pamundur të besohej. Vendi ynë ishte i qetë; qytetet, qytezat dhe fshatrat tanë ishin plot jetë. Më 24 shkurt, të gjithë u zgjuam me njoftimin e një pushtimi rus. Tanket kaluan kufirin ukrainas, avionët hynë në hapësirën tonë ajrore, raketahedhësit rrethuan qytetet tona. Pavarësisht garancive nga organet propagandistike të mbështetura nga Kremlini, të cilët e quajnë këtë një ‘operacion special’, kjo është, në fakt, vrasje masive e civilëve ukrainas. Ndoshta më e tmerrshmja dhe më shkatërruesja e këtij pushtimi janë fëmijët. Tetë vjeçarja Alice, e cila vdiq në rrugët e Okhtyrka, ndërsa gjyshi i saj u përpoq ta mbronte. Ose Polina nga Kievi, e cila vdiq me prindërit e saj. 14-vjeçari Arseniy u godit në kokë nga rrënojat dhe nuk mundi të shpëtohej sepse një ambulancë nuk mundi t’i afrohej në kohë për shkak të zjarreve intensive. Kur Rusia thotë se “nuk po bën luftë kundër civilëve”, unë fillimisht thërras emrat e këtyre fëmijëve të vrarë. Gratë dhe fëmijët tanë tani jetojnë në streha dhe bodrume. Me shumë mundësi, të gjithë i keni parë këto imazhe nga stacionet e metrosë së Kievit dhe Kharkiv, ku njerëzit shtrihen në dysheme me fëmijët dhe kafshët e tyre shtëpiake të bllokuar poshtë. Këto janë vetëm pasoja të luftës për disa, për ukrainasit tani është një realitet i tmerrshëm. Në disa qytete familjet nuk mund të dalin nga strehimoret për disa ditë rresht për shkak të bombardimeve pa dallim dhe të qëllimshme të infrastrukturës civile. I porsalinduri i parë i luftës, pa tavanin e betonit të bodrumit, fryma e parë e tij ishte ajri i acartë i nëntokës dhe u prit nga një komunitet i bllokuar dhe i terrorizuar. Në këtë pikë, janë disa dhjetëra fëmijë që kurrë nuk kanë njohur paqen në jetën e tyre. Kjo luftë po bëhet kundër popullatës civile. Disa njerëz kërkojnë kujdes intensiv dhe trajtim të vazhdueshëm, të cilin nuk mund ta marrin tani. Sa e lehtë është të injektoni insulinë në bodrum? Apo të merrni ilaçe për astmën nën zjarr të fortë? Për të mos përmendur mijëra pacientë me kancer, aksesi thelbësor i të cilëve në kimioterapi dhe trajtimi me rrezatim tani është vonuar pafundësisht. Komunitetet lokale në mediat sociale janë plot dëshpërim. Shumë njerëz, duke përfshirë të moshuarit, të sëmurët rëndë dhe ata me aftësi të kufizuara, janë prerë në mënyrë të dobët, duke përfunduar larg familjeve të tyre dhe pa asnjë mbështetje. Lufta kundër këtyre njerëzve të pafajshëm është krim i dyfishtë. Rrugët tona janë të ‘përmbytura’ me refugjatë. Shikoni në sytë e këtyre grave dhe fëmijëve të lodhur që mbajnë me vete dhimbjen e lënies së njerëzve të dashur. Burrat që i sjellin në kufi duke derdhur lot për t’u ndarë me familjet e tyre, por duke u kthyer me guxim për të luftuar për lirinë tonë. Në fund të fundit, pavarësisht gjithë këtij tmerri, ukrainasit nuk dorëzohen. Agresori, Putin, mendoi se do të lëshonte sulme të befasishme mbi Ukrainën. Por ai nënvlerësoi vendin tonë, popullin tonë dhe patriotizmin e tonë. Ukrainasit, pavarësisht nga pikëpamjet politike, gjuha amtare, besimet dhe kombësia, qëndrojnë në unitet të pashembullt. Falenderoj qytetarët e qyteteve të sulmuara, të cilët janë koordinuar për të ndihmuar ata në nevojë; ata që vazhdojnë të punojnë në farmaci, dyqane, transport publik dhe shërbime sociale, duke treguar se në Ukrainë, jeta fiton. I falenderoj ata që kanë ofruar ndihmë humanitare për qytetarët tanë dhe ju falenderoj për mbështetjen tuaj të vazhdueshme. Dhe fqinjëve tanë që kanë hapur bujarisht kufijtë e tyre për të siguruar strehim për gratë dhe fëmijët tanë, faleminderit që i mbani të sigurt, kur agresori na ka bërë të paaftë për ta bërë këtë.

Olena Zelenska, bashkëshortja e Presidentit të Ukrainës, Volodymyr Zelensky, ka publikuar një letër të hapur në të cilën bën një përshkrim të asaj që ka ndodhur në Ukrainë përgjatë ditëve të fundit që nga fillimi i sulmeve ruse.

Letra e plotë:

Kohët e fundit, një numër dërrmues i mediave nga e gjithë bota më kanë kontaktuar me kërkesa për intervista. Kjo letër shërben si përgjigje për këto kërkesa dhe është dëshmia ime nga Ukraina. Ajo që ndodhi pak më shumë se një javë më parë ishte e pamundur të besohej. Vendi ynë ishte i qetë; qytetet, qytezat dhe fshatrat tanë ishin plot jetë. Më 24 shkurt, të gjithë u zgjuam me njoftimin e një pushtimi rus. Tanket kaluan kufirin ukrainas, avionët hynë në hapësirën tonë ajrore, raketahedhësit rrethuan qytetet tona. Pavarësisht garancive nga organet propagandistike të mbështetura nga Kremlini, të cilët e quajnë këtë një ‘operacion special’, kjo është, në fakt, vrasje masive e civilëve ukrainas. Ndoshta më e tmerrshmja dhe më shkatërruesja e këtij pushtimi janë fëmijët. Tetë vjeçarja Alice, e cila vdiq në rrugët e Okhtyrka, ndërsa gjyshi i saj u përpoq ta mbronte. Ose Polina nga Kievi, e cila vdiq me prindërit e saj. 14-vjeçari Arseniy u godit në kokë nga rrënojat dhe nuk mundi të shpëtohej sepse një ambulancë nuk mundi t’i afrohej në kohë për shkak të zjarreve intensive. Kur Rusia thotë se “nuk po bën luftë kundër civilëve”, unë fillimisht thërras emrat e këtyre fëmijëve të vrarë. Gratë dhe fëmijët tanë tani jetojnë në streha dhe bodrume. Me shumë mundësi, të gjithë i keni parë këto imazhe nga stacionet e metrosë së Kievit dhe Kharkiv, ku njerëzit shtrihen në dysheme me fëmijët dhe kafshët e tyre shtëpiake të bllokuar poshtë. Këto janë vetëm pasoja të luftës për disa, për ukrainasit tani është një realitet i tmerrshëm. Në disa qytete familjet nuk mund të dalin nga strehimoret për disa ditë rresht për shkak të bombardimeve pa dallim dhe të qëllimshme të infrastrukturës civile. I porsalinduri i parë i luftës, pa tavanin e betonit të bodrumit, fryma e parë e tij ishte ajri i acartë i nëntokës dhe u prit nga një komunitet i bllokuar dhe i terrorizuar. Në këtë pikë, janë disa dhjetëra fëmijë që kurrë nuk kanë njohur paqen në jetën e tyre. Kjo luftë po bëhet kundër popullatës civile. Disa njerëz kërkojnë kujdes intensiv dhe trajtim të vazhdueshëm, të cilin nuk mund ta marrin tani. Sa e lehtë është të injektoni insulinë në bodrum? Apo të merrni ilaçe për astmën nën zjarr të fortë? Për të mos përmendur mijëra pacientë me kancer, aksesi thelbësor i të cilëve në kimioterapi dhe trajtimi me rrezatim tani është vonuar pafundësisht. Komunitetet lokale në mediat sociale janë plot dëshpërim. Shumë njerëz, duke përfshirë të moshuarit, të sëmurët rëndë dhe ata me aftësi të kufizuara, janë prerë në mënyrë të dobët, duke përfunduar larg familjeve të tyre dhe pa asnjë mbështetje. Lufta kundër këtyre njerëzve të pafajshëm është krim i dyfishtë. Rrugët tona janë të ‘përmbytura’ me refugjatë. Shikoni në sytë e këtyre grave dhe fëmijëve të lodhur që mbajnë me vete dhimbjen e lënies së njerëzve të dashur. Burrat që i sjellin në kufi duke derdhur lot për t’u ndarë me familjet e tyre, por duke u kthyer me guxim për të luftuar për lirinë tonë. Në fund të fundit, pavarësisht gjithë këtij tmerri, ukrainasit nuk dorëzohen. Agresori, Putin, mendoi se do të lëshonte sulme të befasishme mbi Ukrainën. Por ai nënvlerësoi vendin tonë, popullin tonë dhe patriotizmin e tonë. Ukrainasit, pavarësisht nga pikëpamjet politike, gjuha amtare, besimet dhe kombësia, qëndrojnë në unitet të pashembullt. Falenderoj qytetarët e qyteteve të sulmuara, të cilët janë koordinuar për të ndihmuar ata në nevojë; ata që vazhdojnë të punojnë në farmaci, dyqane, transport publik dhe shërbime sociale, duke treguar se në Ukrainë, jeta fiton. I falenderoj ata që kanë ofruar ndihmë humanitare për qytetarët tanë dhe ju falenderoj për mbështetjen tuaj të vazhdueshme. Dhe fqinjëve tanë që kanë hapur bujarisht kufijtë e tyre për të siguruar strehim për gratë dhe fëmijët tanë, faleminderit që i mbani të sigurt, kur agresori na ka bërë të paaftë për ta bërë këtë.